अमेरिका खबर इडिटरियल
Dirgha Raj Prasai, जुलाई ०४, २०१६
नेपाल विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथा र गौतम बुद्धको जन्मस्थल लुम्बिनीको देश हो । पर्वतारोहण तथा अन्य प्रकारका साहसिक पर्यटन तथा पर्यापर्यटन पर्यटकका लागि महत्वपूर्ण आकर्षण हुन् ।
प्राचीन कालमा ‘हिमवत्खण्ड–नेपाल‘ पूर्वमा ब्रम्हपुत्रदेखि पश्चिममा हिन्दुकुश, उत्तरमा कैलाश मानसरोवर र दक्षिणमा गङ्गासम्म फैलिएको थियो ।
प्राचीन कालमा ‘हिमवत्खण्ड नेपाल’ धेरै साना राष्ट्रहरूमा विभाजित भयो। हिमवत्खण्डको यो क्षेत्र सुनौलो भूमि हो । एक अनुभवी ऋषि-वशिष्ठ (हिन्दूका तपस्वी गुरु) ले एक विशेष वैदिक ग्रन्थमा हिमवत्खण्डको बारेमा उल्लेख गरेका छन्,
“भारतखण्डे उत्तरायने हिमालय तेते स्वर्णभूमि, स्वर्णभूमि” अर्थात् ‘भरतखण्डको उत्तरी भाग, हिमालय पर्वत सुनौलो भूमि हो र स्वर्ग मात्र हो’।
हामी यस भूमिको महानताको बारेमा अनुमान लगाउन सक्छौं। कालिदासले आफ्नो ‘कुमार सम्भव’मा उल्लेख गरेका छन्,
‘पूर्वी हिमालयदेखि पश्चिमी हिमालयसम्मको भूमि आर्यभूमि हो । भारतवर्षमा मुस्लिम र अङ्ग्रेजी साम्राज्यवादभन्दा पहिले २५ भन्दा बढी सार्वभौम हिन्दू राज्यहरू थिए।
त्यतिबेला भारतलाई ‘हिन्दुस्तान’ भनिएको थिएन । तर, महान् राजाभन्दा पहिले बृहत्तर नेपालका निर्माता पृथ्वीनारायण शाहले भनेका थिए– ‘नेपाल नै वास्तविक हिन्दूस्थान हो’ वि.सं. १८०० (इस्वी संवत् १७५३, इस्वी संवत्). Read more here: Dibbaya Upadesh P.N. Shah (lawcommission.gov.np)
हिमवत्खण्ड नेपाल र भारतखण्ड–भारतको पहिचान प्राचीन वैदिक हिन्दू धर्मसँग जोडिएको छ । संसारमा सबै सुखी होऊन् र कोही पनि रोगबाट पीडित नहोऊन् र दुःखी होऊन्। के कसैले पनि अर्को प्राणीप्रति खराब इच्छा नराखोस्? के सबै उदार र दयालु हुन सक्छन्? संसारका सबै मानिस हाम्रा नातेदार हरू हुन्। ‘वसुधैव कुटुम्बकम्’। सबैले समान मात्रामा भोजन, सम्बन्ध र आश्रय प्राप्त गर्न सकून्। आउनुहोस्, हामी करुणाको उदार चरित्र बनौं र सर्वव्यापीका लागि सक्रिय बनौं। सबै संसार हरू ठीक हुन सकून्? ‘ओम-शान्ति’ वैदिक हिन्दू रीतिरिवाज हो। सबैको कल्याण र सुख नै सर्वोच्च व्यवस्था हो जुन वैदिक हिन्दू समाजको मान्यता हो । बासुदेव कृष्ण शास्त्री लेख्छन्, ‘हिन्दूहरू सूर्यको पूजा गर्छन् । सूर्यबाट निस्कने प्रकाश सबैका लागि साझा हो । पानी बिना कुनै पनि प्राणी बाँच्न सक्दैन । यो सबैको अधिकार हो । यस्ता कुराहरू विभाजनभन्दा बाहिरछन् र सबैले आफ्नो आवश्यकताअनुसार उपभोग गर्छन्। मानव जीवनको समृद्धिका लागि हामीबीच समान अधिकार र विशेषाधिकार हुनुपर्छ । कसैलाई पनि आफ्नो राष्ट्रको लागि योगदान गर्नबाट रोक्नु हुँदैन। त्यसैले वेदमा उल्लेख गरिएको छ, ‘हामी सबै राष्ट्रिय जागरणका लागि उठौं। यसले के देखाउँछ भने हिन्दू धर्म सबै मानव समाजलाई बाटो देखाउने साधन हो । ब्रम्ह- विष्णु-महेश्वर (तीन प्रभु) वैदिक हिन्दू जीवन का मार्गदर्शन है। प्राचीन, वैदिक हिन्दू धर्महरूमा सर्वोच्च समुद्र हो जहाँ कोही पनि तैरिन सक्छ।
संस्कृत भाषा प्राचीन नेपाल र भारतको लोकप्रिय भाषा थियो। प्रसिद्ध विद्वानम्याक्स मुक्लरले आफ्नो पुस्तक ‘इन्डिया–ह्वाट क्यान इट टिच अस’ मा लेखेका छन्, ‘संस्कृतले पूर्वका अन्य सबै प्राचीन भाषाहरूभन्दा ठूलो फाइदा गरेको छ । एक निश्चित अर्थमा हामी अझै पनि संस्कृत बोलिरहेका छौं र सोचिरहेका छौं वा अधिक सही तरिकाले संस्कृत प्रयोग गर्न एक प्रिय काकी जस्तै हो र उनले एक आमाको स्थान लिन्छिन् जो अब छैन। आउनुहोस्, संस्कृत संसारको मौलिक भाषा हो र यो धेरै देश र संस्कृतिसँग जोडिएको छ भन्ने कुरा प्रमाणित गर्न थप प्रमाणहरूलाई छोटकरीमा हेरौं। ल्याटिन र फारसी संस्कृतका उपभाषाहरू हुन्। ग्रीकले संस्कृतबाट धेरै उधारो लिएको छ। फ्रेन्च र अङ्ग्रेजी पूर्ण संस्कृत शब्द, जरा र बोलीका रूपहरू हुन्।
संयुक्त हिन्दू मोर्चाले परिभाषित गरेको छ– “वेद” शब्दको अर्थ ज्ञान वा बुद्धि हो। “अन्ता” को अर्थ पराकाष्ठा हो। वेदान्तको दार्शनिक पाठ्यले सम्पूर्ण सनातन धर्म-हिन्दू धर्ममा मानिस, ईश्वर र सृष्टिको प्रकृतिको उच्चतम शिक्षाको प्रतिनिधित्व गर्दछ। अझ वेदान्तले पृथ्वीको उच्चतम दार्शनिक र आध्यात्मिक शिक्षाको प्रतिनिधित्व गर्दछ। वेदान्त सबै ईश्वरीय र मानव ज्ञानको पराकाष्ठा हो। एक भारतीय सांस्कृतिक विश्लेषक लेख्छन्– ‘अथर्ववेदमा अर्को भजन छ जसमा भनिएको छ कि हामी सबै समृद्धिको लागि सहकर्मी हौं र धर्म र आरताको मार्गमा मानिसहरूमा धन प्रवाह गर्दछौं (ए.वी. १-१५-२, ४)। ऋग्वेदमा पनि सबै मानवजातिको कल्याणका लागि साझा प्रार्थना गरिएको छ । गाईले आफूले जन्माएको बाछोलाई माया गरेझैं हामी सबैले बिस्तारै र मैत्रीपूर्ण तरिकाले बोल्नुपर्छ, हाम्रो पानीको भण्डार साझा र साझा होस् र खानाको पनि साझा होस् । बिहान र साँझ हामी सबैमा मायालु हृदय होस् (पद १०-१९१-२ देखि ४), (इस्वी संवत् ३-३०-१ देखि ७)।
अमेरिकी विद्वान डा. हिरो बडलानीले आफ्नो पुस्तक ‘हिन्दूधर्मः पाथ अफ द एन्सिएन्ट विज्डम’ मा लेखेका छन्– ‘वेद शब्दको उत्पत्ति मूल विदबाट भएको हो, जसको अर्थ ‘जान्नु’ हो । वेदग्रन्थलाई प्राचीन ऋषिमुनिहरूले ग्रहण गरेको दिव्य ज्ञान मानिन्छ । जुन महान् सत्य आज पनि अपरिवर्तित छ। हिन्दू धर्म अत्यन्त उदार वादी धर्म हो । यो खुलेआम र उत्कट रूपमा अनावश्यक छ र विचारको भिन्नता, विवेकको प्रयोग, र आफ्नै परिस्थिति र धारणामा आधारित व्याख्यालाई सहन गर्दछ। हिन्दू दर्शनमा ‘चेतना’लाई सबै क्रियाकलापको पछाडि ईश्वरीय चेतनाको रूपमा लिइन्छ ।
वैदिक हिन्दू प्राचीन धर्म पञ्चदेव (पाँच देवता) को भक्त हो। ‘ओम’ वैदिक हिन्दू पञ्चदेवका अनुयायी हुन् । दु:खी मानिसले पचयन देवहरू (पाँच देवताहरू) मध्ये एकलाई सम्झनेछ। पञ्चायन को अर्थ हो– गणेश, देवी, सूर्य, शिव र विष्णुदेवताको पूजा गर्नु अनिवार्य छ । यदि पूजापाठ गर्ने क्रममा तीमध्ये एकजनालाई भेदभाव गरियो भने पूजा पूर्ण हुँदैन । यद्यपि, केही हिन्दू समुदायले आफ्नै परिभाषा विकास गरेका छन् जसले प्राचीन हिन्दू विश्वासमा विवाद सिर्जना गरेको छ । हामी सबै समान छौं । हामी हिन्दू र बौद्ध धर्मावलम्बीहरू विवाद र विवाद निम्त्याउन चाहँदैनौं । नेपाल हिन्दू र बौद्ध राष्ट्रको रुपमा स्थिर छ । हाम्रो देशवासीप्रतिको हाम्रो सम्मान प्राचीन वैदिक हिन्दू धर्ममा आधारित छ । हाम्रो र बौद्ध धर्मावलम्बीहरूको चासो एकअर्कासँग मिल्दोजुल्दो छ। देवी कालीलाई सबै हिन्दूहरूले शक्तिको अभिव्यक्तिको रूपमा पूजा गर्दछन् – सबै दुष्टताको भयानक विनाशक। उनको शान्तिपूर्ण अभिव्यक्ति देवी दुर्गा हो। भगवान र देवी जस्तै, गाई सबै हिन्दू र बौद्ध धर्मावलम्बीहरूको लागि एक तीर्थस्थलको रूपमा चिनिन्छ। प्रारम्भिक भूमध्यसागरीय सभ्यताहरूमा गाईलाई मातृ देवीको रूपमा पूजा गरिन्थ्यो। नेपाल र भारतमा पहिलो पटक वैदिक काल (१५०० – ९०० ईसा पूर्व) मा गाईको महत्व रहेको थियो। भगवान भीष्मले यो पनि अवलोकन गरेका छन् कि गाईले जीवनभर मानिसलाई दूध प्रदान गरेर सरोगेट माताको रूपमा कार्य गर्दछ। वास्तवमा गाई संसारको जननी हो । गाईलाई सबै उपहारको उपहारको रूपमा लिइन्छ, गाईलाई अझै पनि ग्रामीण नेपाल, भारत र हिन्दू विश्वमा सबैभन्दा बढी मानिन्छ। त्यसैले पवित्र पशु ‘गाई’लाई नेपालमा राष्ट्रिय जनावर घोषणा गरिएको छ ।
स्वामी चन्द्रेश भन्छन्, ‘गीता, वेद, योग र तन्त्रजस्ता सबै हिन्दू धर्मग्रन्थमा यो धर्म संसारका सबै मानिसका लागि हो भन्ने स्पष्ट उल्लेख गरिएको छ । हिन्दू धर्मले गुट-उपगुट सिर्जना गर्ने र धर्म परिवर्तन गर्ने कुरामा विश्वास गर्दैन। यसले जनावरजस्तो मानिसलाई मानिस र मानिसलाई परमेश्वरमा बदल्ने कुरामा विश्वास गर्छ। सबै हिन्दू धर्मशास्त्रअनुसार कर्मद्वारा मानिसले आफ्नो घमण्ड, शक्ति, ज्ञान र धन कमाउँदछ । वैदिक हिन्दू धर्मको जन्म हिमालयको मैदानी क्षेत्रमा ऋषिमुनिहरूद्वारा गहन ध्यान, योग र ज्ञान र सत्यको गहन व्याख्याबाट भएको थियो। नेपालको सामाजिक अवस्थालाई भारतीय सांस्कृतिक जीवनशैलीसँग तुलना गर्नु बुद्धिमानी हुनेछैन । भारत मुस्लिम धर्म र इसाई शासनबाट प्रभावित भएको छ जसले उनीहरूलाई शताब्दियौंदेखि विलासी मानसिकतामा धकेलिरहेको थियो, र उनीहरू बाध्यतामा बाँच्न बाध्य भएका छन्, र उनीहरूलाई अशुद्ध बनाइएको छ। हामी नेपाली जनता यस अर्थमा केही हदसम्म भाग्यमानी छौं कि नेपालको सार्वभौमिकता विदेशीहरूबाट अशुद्ध भएको छैन ।
‘अथमाना प्रतिकुलानि परेसं नसमश्चरेत’ अर्थात् ‘अरूका लागि यसो नगर्नुहोस् जुन तपाईंलाई गर्न वा कुरा गर्न मन पर्दैन’। यही नै हिन्दुधर्मको प्रमुख नीति हो । तर, हिन्दू समुदायमा देखिएको चिन्ताजनक संकट वैष्णव धर्म, कृष्ण प्रणामी, जैन, शिखको विकास र धार्मिक गुरुहरूको विभिन्न परिभाषा र व्याख्याले हिन्दू समुदायमा संकट सिर्जना गरेको छ। यसले हिन्दू धर्मलाई विवादमा तानेको छ । ‘ओमकार’ (ओमका अनुयायी) मा कृत्रिम अभाव सिर्जना गर्ने दुष्प्रयास भएको छ । ब्रह्माण्डीय वचन ॐ ज्ञानको राफ्ट बन्छ। यजुर्वेद एक्सएल-१७ का अनुसार यो शब्द ॐ नै ब्रह्मा हो । “ॐ खम्मा ब्रह्मा”- ॐ तेरा नाम ब्रह्मा है। यस वचनद्वारा उहाँले प्रकृति र ब्रह्माण्डको सृष्टि मात्र गर्नुभएन, शब्दब्रह्माबाट निस्केको दैवी शक्तिद्वारा त्यसको रक्षा पनि गर्नुभयो। यो ब्रह्माण्डीय शब्द ओम मूल अभा (रक्षा गर्न) बाट आएको हो।
सांस्कृतिक विश्लेषक अरविन्द प्रधानभन्छन्, ‘वैदिक हिन्दू धर्म मानव जातिजत्तिकै पुरानो अर्थात् लाखौं वर्ष पुरानो हो । यहूदी धर्म लगभग तीन हजार वर्ष पुरानो हो। जैन धर्म लगभग दुई हजार पाँच सय वर्ष पुरानो हो। इसाई धर्म लगभग दुई हजार वर्ष पुरानो छ जसको अर्थ २ हजार वर्ष पहिले यस पृथ्वीमा कुनै पनि इसाई र कुनै इसाई देश थिएन। इस्लाम धर्म लगभग १४ सय वर्ष पुरानो हो । आजभन्दा १४ सय वर्ष पहिले यस पृथ्वीमा कुनै पनि इस्लाम, कुनै मुस्लिम र कुनै मुस्लिम देश थिएन। शिख धर्म लगभग ५०० वर्ष पुरानो हो यसको अर्थ ५०० वर्ष पहिले यस पृथ्वीमा कुनै पनि सिखहरू थिएनन्। प्राचीन हिन्दू धर्मका ‘ओमकार’ (विदिक–हिन्दू, बौद्ध, जैन र शिख परिवार) संकटमा परेका छन् । वैदिक हिन्दू पञ्चायन देवहरू (पाँच देवताहरू), जैन र शिखहरूले आ-आफ्नो विश्वासको अनुसरण गरिरहेका छन्। ब्रह्माण्डीय शब्द ‘ॐ’ मूल अवा (रक्षा गर्न) बाट आएको हो।
पुरातन हिन्दू धार्मिक समुदायमा व्याप्त प्रतिस्पर्धाको यो आभाका कारण धेरै हिन्दू परिवारहरूले बोल्न समेत छोडेका छन्। दुष्ट साम्राज्यवादको उपस्थितिका कारण प्राचीन हिन्दू धर्मले आफूलाई सङ्गठित गर्न सकेको छैन । ‘पञ्चायन’ कुनै पनि हिन्दूधर्मावलम्बीको धर्म हो । वैष्णव, कृष्ण प्रणामी वा ब्रम्हकुमारीलाई अनुसरण गर्ने निर्णय गर्नेहरूले आफूलाई मूलधारको हिन्दू धर्मबाट अलग गर्नु हुँदैन। यसलाई सम्भव तुल्याउन धार्मिक गुरुहरूले आफ्ना अनुयायीहरूलाई अस्वीकार्य तरिकाले भ्रम फैलाउनु हुँदैन। ऋग्वेद, यार्जुवेद, अर्थवेद र सम्वेद वाचनबाट हुर्केका धार्मिक अनुयायीहरूले श्रीमद्भागवत महापुराणको सत्यतालाई विकृत गरी काल्पनिक ज्ञान प्राप्त गर्ने प्रयास गर्नु हुँदैन ।
मुख्य धारा उपलब्ध हुँदा चार धाराको बाटो रोजेर हिन्दू सागरलाई प्रदूषित गर्नु अनुपयुक्त हुन्छ । हामीबाट अनजानेमा वा अन्जानमा जन्मिएका दोषहरूबाट हिन्दू धर्मलाई मुक्त गर्न हामी समझदारीमा पुग्नै पर्छ। हाम्रो सभ्यतालाई नष्ट गर्न र हामीभित्र विभाजन सिर्जना गर्न चाहने मानिसहरू (केही विदेशी र दलालहरू) छन्। यी कुराहरूप्रति सजग हुनु हाम्रो कर्तव्य हो । हामीलाई विदेशी धर्मको ज्ञान को आवश्यकता छैन। हिन्दू जगत् आफैमा पर्याप्त छ र वैदिक हिन्दू धर्म विश्व सभ्यताको प्रणेता हो । वास्तविकता के हो भने हिन्दू जगतमा हामीले ‘विष्णु अवतार’को मूल्यांकन मात्र गर्नुपर्छ, त्यसपछि हामी त्यसमा संसार भेट्टाउन सक्छौं । भगवान विष्णुका दश अवतार (अवतार) हुन्– मत्स्यरूप (माछा), कुर्म (कछुवा), बराहरूप (सुँगुर), नरसिघृप (सिंह र मानिस), बामन (पिग्मी), (ब्राह्मण), परशुराम, राम, कृष्ण, बुद्ध। हामी अनुमान गर्न सक्छौं कि प्राचीन वैदिक हिन्दू धर्म सभ्यता र मानव जीवनलाई मार्गदर्शन गर्न रचनात्मक रहेको छ। हिन्दूधर्मावलम्बीको आस्था ब्रह्म–विष्णु–महेश्वरमा निहित छ । यसरी प्राचीन वैदिक हिन्दू धर्मले सभ्यता र मानव जीवनको विकासमा आफ्नो मार्गदर्शन प्रदान गरेको छ ?
प्रसिद्ध विद्वान् स्टीफन नाप लेख्छन्– ‘वैदिक संस्कृतिले युगौंयुगदेखि संसारलाई परिवर्तन गर्दै आएको छ । तथ्य के हो भने, पहिलेभन्दा धेरै पश्चिमाहरूले वैदिक संस्कृतिको मार्ग र दर्शन अपनाइरहेका छन्, चाहे त्यो योग र ध्यानद्वारा होस् वा कर्म र पुनर्जन्मको दर्शनलाई अनुकूलन गरेर होस्। यो बाटो पछ्याउन चाहनेहरू धेरै छन्। म = म यसको एक उदाहरण हुँ, र त्यहाँ धेरै भन्दा धेरै छन्, र धेरै धेरै जो चाहन्छन् तर अझै थाहा छैन। हामी तिनीहरूलाई यो साझेदारी गर्न इच्छुक हुन आवश्यक छ। वैदिक पथबाट विश्वमा त्यो नै ठूलो योगदान हो । जति धेरै हामी हाम्रा सिद्धान्तहरूलाई कायम राख्छौं र अरूलाई तिनीहरू किन महत्त्वपूर्ण छन् भनेर थाह दिन्छौं, त्यति नै तिनीहरूले पनि हाम्रो बाटो अपनाउनेछन्। हरेक राष्ट्रको आफ्नै सांस्कृतिक पहिचान हुन्छ । कुनै पनि देशको मूल्य, मान्यता, लोकाचार, आचरण, नैतिक कम्पास, पहिरन, व्यक्तित्व, पारिवारिक मूल्य मान्यता र आचरण अन्य देशहरूभन्दा फरक छन्। मुस्लिम संस्कृति, अफ्रिकी संस्कृति धेरै भिन्नताहरु संग, अमेरिकी संस्कृति, इटालियन संस्कृति, मेक्सिकन संस्कृति, चिनियाँ संस्कृति, आदि आफ्नो विशिष्टता को उदाहरण हो। आफ्नो क्षेत्र र उप-क्षेत्रको आधारमा हिन्दूहरू बीच धेरै भिन्नताहरू छन्। हिन्दूहरूको लागि अद्वितीय गुणहरू धेरै छन्। धेरै विद्वान् र मानिसहरूले वर्णन गरेका छन्- हिन्दू संस्कृति विविधतामा एकताको रूपमा अधिक सहिष्णुताको परिणाम हो। कहिल्यै पनि अन्य कुनै पनि देशमाथि आक्रमण गरेनन् र धार्मिक प्रभुत्वको कारणले अरूलाई कहिल्यै अधीनमा राखेनन्। आखिर, संसारमा हामी हिन्दूहरू क्रिश्चियनहरूको बकवास पैसा-दिमाग दलालहरूबाट पीडित छौं।
हो! के म मसीही धर्मको अनुहार प्रस्तुत गर्न सक्छु? ‘मिसनरीहरू अफ्रिका आउँदा तिनीहरूसित बाइबल थियो र हामीसित भूमि थियो। तिनीहरूले भने, ‘हामी प्रार्थना गरौं।’ हामीले आँखा बन्द गर्यौं । जब हामीले तिनीहरूलाई खोल्यौं हामीसँग बाइबल थियो र उनीहरूसँग भूमि थियो। – बिशप डेसमंड टुटू उद्धरण (अफ्रीकी आध्यात्मिक नेता और उपन्यासकार, बी.1931)। त्यसैले हामी हिन्दूहरू क्रिश्चियन गतिविधिमा सशंकित छौं।
वास्तविकता के हो भने हिन्दूहरूको मन सर्वव्यापी, गैरसाम्प्रदायिक, गैरधार्मिक, वैज्ञानिक, अन्वेषणात्मक, विधिवत्, पवित्र, तार्किक, खोजमूलक, सहज, वस्तुनिष्ठ र समावेशी छ । यस प्रकारको मानसिकताबाट शान्तिपूर्वक बाँच्न सकिन्छ, आतङ्कवादलाई सखाप पार्न सकिन्छ, साम्प्रदायिक हठधर्मितालाई जरैदेखि उखेलेर फाल्न सकिन्छ, मानव जीवनको कदर गर्न सकिन्छ, व्यक्तिको मर्यादाको सम्मान गर्न, अहिंसाको अभ्यास गर्न, भिन्नतालाई सहन गर्न, अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको कदर गर्न, बहुलवादी विश्वासको वकालत गर्न, सबैका लागि स्वतन्त्रतालाई कायम राख्न, आतङ्कबाट जोगिन, अन्य सभ्यतालाई नष्ट गर्नबाट जोगिन र शान्तिपूर्ण सहअस्तित्वमा बाँच्न सकिन्छ । हिन्दू धर्ममा, प्रत्येक व्यक्ति जति संवेदनात्मक आनन्दको अनुभव गर्न र आफूले चाहेजति धन संचय गर्न स्वतन्त्र छ, बशर्ते यस प्रक्रियामा कसैलाई चोट नपुगोस्। इच्छाहरू तृप्त भएपछि मात्र व्यक्ति अन्ततः भौतिक इच्छाहरूबाट मुक्त हुन सक्छ। तथ्य यो हो कि जीवनको कुनै पनि भाग छैन जुन यसको पाठहरू समावेश गर्दैन। यदि हामी जीवित छौं भने, यसको अर्थ अझै पनि पाठहरू सिक्न बाँकी छ।
हामी नेपाली भएकोमा गर्व गर्छौं । हामी हाम्रो राष्ट्रिय एकता, हाम्रो परम्परागत संस्कृतिसँग सम्बन्धित विदेशी हस्तक्षेपबाट मुक्त हुन चाहन्छौं र हामी स्वतन्त्र हुनेछौं । परापूर्वकालदेखि नै प्रजातन्त्र हिमवत्खण्डमा प्रयोग र पाठ गर्ने प्रणाली रहँदै आएको छ । हामीले सबैलाई आफ्नो स्वतन्त्रताको प्रयोग गर्न समान अवसर प्रदान गर्ने मुख्य नीतिको रूपमा अपनाउँदै आएका छौं, र हामीले सबैलाई भोजन र आश्रय प्रदान गर्ने प्रयास गरेका छौं। धार्मिक स्वतन्त्रता हाम्रो मान्यता हो । सबैलाई आ–आफ्नो धर्म मान्न पाउने अधिकार छ । तथापि, पैसाको आकर्षण देखाएर मसीहीहरूले मानिसहरूलाई आफ्नो धर्म परिवर्तन गर्न लोभ्याइरहेका छन्; उनीहरू हिन्दू धर्मको जगलाई ध्वंस गर्नेहरूमध्ये एक बनेका छन्, जसलाई हामी शत्रु ठान्छौं। यस्ता मानिसहरूविरुद्ध सम्पूर्ण हिन्दू जगत् एकजुट हुनैपर्छ । गणतान्त्रिक व्यवस्थाका कारण विगत १० वर्षमा देश विखण्डनको संघारमा उभिएको छ ।
नेपाल, भारत र चीनबीचको सुमधुर सम्बन्धलाई ‘राजसंस्था’ले एकताबद्ध बनाउन सक्छ । दुई ठूला छिमेकी चीन र भारतका बीचमा राजतन्त्रले सन्तुलित भूमिका खेल्दै आएको थियो । नेपालको स्वतन्त्रता, सांस्कृतिक एकता र भारतीय संस्कृति र शान्तिको पनि रक्षा गर्ने सबैभन्दा विश्वसनीय पहिचान नेपाली राजसंस्था हो । मेरो विचारमा बहुसंख्यक भारतीय जनता पनि राजतन्त्रसहितको शान्तिपूर्ण नेपाल चाहन्छन् । त्यसैले नेपाली जनताले हिन्दू राजतन्त्रको पुनस्र्थापना गर्न जरुरी छ । राजतन्त्रका कारण मात्र नेपाल स्वतन्त्र र सार्वभौम सत्ता सम्पन्न मुलुक बन्न सकेको थियो । नेपाललाई एकीकृत गर्न, लोकतान्त्रिक र न्यायपूर्ण समाजलाई आधुनिक विश्वसँग जोडेर स्थापित गर्न राजसंस्था महत्वपूर्ण भूमिका निर्वाह गरेको थियो । तर राजनीतिक दलहरू किन राजतन्त्रप्रति यति विमुख र नकारात्मक छन् ? यो साँचो हो कि धेरै देशहरू छन् जहाँ राजतन्त्र छैन अझै पनि तिनीहरू स्वतन्त्र र समृद्ध रहन सक्दछन्। नेपालको राष्ट्रिय हित विपरीतको बाटोमा नेपालका राजाले कहिल्यै पनि काम गरेका छन् वा हिंडेका छैनन् । प्राचीन कालदेखि नै गोरखा एउटा देश थियो । यो देश राजतन्त्रको नेतृत्वमा ५४ वटा स–साना देश वा जागीरको एकीकरणको परिणाम हो । राजा विविधतामा एकताको प्रतिक का रुपमा रहेको सांस्कृतिक इतिहाससँगै नेपालको भू–राजनीतिक अडानका बारेमा जानकारी नभएका कतिपयले यसलाई पुरातन र पुरातन संस्थाका रुपमा लिन्छन् तर राजतन्त्र भएका सबै देश वञ्चित र बेसहारा छैनन् । नेपालको सन्दर्भमा राजनीतिक दलहरू जहिले पनि राजतन्त्रसँग घुलमिल हुन सक्छन् ।
धर्मनिरपेक्षता ल्याउनु भनेको युद्धलाई निम्तो दिनु हो भन्ने कुरा हामी सबैलाई थाह हुनुपर्छ । हामी जो सुकै भए तापनि; राई, लिम्बु, मगर, गुरुङ, नेवार, ब्राह्मण, क्षेत्री, कामी, दमाई, सार्की, मैथली, भोजपुरी, अवधी लगायत सबै हामी सबै हिन्दू वा बौद्ध हौं । केही शेर्पा, तामाङ र नेवार बौद्ध धर्ममा आबद्ध छन् । पशुपतिनाथ र स्वयम्भूनाथ एउटै संसारमा जे सुकै भए पनि कसले अनुसरण गर्छ ? वैदिक हिन्दू सभ्यता धर्म अत्यन्त उदार प्रकृतिको छ । चाहे कोही मूर्तिको पूजा गरोस् वा शाकाहारी होस् वा मांसाहारी, हामी सबै हिन्दू हौं । हिन्दूहरू आफूलाई ठीक ठानेर बाँच्न स्वतन्त्र छन् । यो धर्मलाई अत्यन्त लोकतान्त्रिक र उदार मानिन्छ । तर, नेपालमा हिन्दू र बौद्ध धर्मविरुद्ध षडयन्त्र भइरहेको छ । विश्वका हामी हिन्दूहरूले आफ्नो पहिचान बचाउनका लागि कदम चाल्नुपर्छ । प्राचीन वैदिक–हिन्दू सभ्यता र धर्मले सभ्यता र सद्भावको आवरणमा मानवताविरुद्ध जान रोजेका यी धर्महरूलाई ढाकछोप गर्नैपर्छ । त्यसैले नेपाल, राजसंस्था र हिन्दू अधिराज्यका सबै पहिचान गरिएका प्रतीकहरू अक्षुण्ण राख्न अस्तित्वमा रहनुपर्छ । दीर्घायु- संसारभरि ‘हिन्दू धर्म’।
Email:dirgharajprasai@gmail.com
